Dardenne ik was twaalf 38e:dardenne ik was twaalf 24e

Dardenne Ik was twaalf 38e:Dardenne Ik was twaalf 24e 03-04-2012 12:56 Pagina 1 Dardenne Ik was twaalf 38e:Dardenne Ik was twaalf 24e 03-04-2012 12:56 Pagina 2 Uit het Frans vertaald door Joris Vermeulen en Noor Koch Dardenne Ik was twaalf 38e:Dardenne Ik was twaalf 24e 03-04-2012 12:56 Pagina 3 Dardenne Ik was twaalf 38e:Dardenne Ik was twaalf 24e 03-04-2012 12:56 Pagina 4 Oorspronkelijke titel: J’avais douze ans, j’ai pris mon vélo et je suis partie à l’école… Oorspronkelijke uitgave: Oh! Éditions, 2004 Nederlandse vertaling: Joris Vermeulen, Noor Koch en Typografie en zetwerk: CeevanWee, Amsterdam Mistral is een imprint van FMB uitgevers bv Meer weten over onze boeken? Schrijf je in voor de nieuwsbrief op www.uitgeverijmistral.nl. Dardenne Ik was twaalf 38e:Dardenne Ik was twaalf 24e 03-04-2012 12:56 Pagina 5 Dardenne Ik was twaalf 38e:Dardenne Ik was twaalf 24e 03-04-2012 12:56 Pagina 6 Dardenne Ik was twaalf 38e:Dardenne Ik was twaalf 24e 03-04-2012 12:56 Pagina 7 Dardenne Ik was twaalf 38e:Dardenne Ik was twaalf 24e 03-04-2012 12:56 Pagina 8 Dardenne Ik was twaalf 38e:Dardenne Ik was twaalf 24e 03-04-2012 12:56 Pagina 9 Ik was twaalf en ik fietste naar school. Mijn naam isSabine, ik woonde in een dorpje in België toen ik opmijn twaalfde op weg naar school verdween. De rijks-wacht dacht in het begin dat ik was weggelopen, en datis ook wat mijn ouders lange tijd hoopten. Mijn moederliet ’s nachts bij ons thuis een lamp aan en een luik openvoor het geval ik zou besluiten om terug te keren. Mijnoma liet vanuit eenzelfde hoop altijd een deur van hetslot.
Ik was een vrij opstandig – en in ieder geval behoor- lijk eigenwijs – meisje dat zich niet snel de kaas van hetbrood liet eten. Ik maakte vaak ruzie met mijn ouderezussen en mijn moeder. Die bewuste dag ging ik naarschool met een rapport dat was ondertekend door mijnmoeder, maar waarop een onvoldoende voor wiskundestond. Het was logisch dat ze dachten dat ik was wegge-lopen, in dergelijke gevallen is dat het eerste wat bij debetrokkenen opkomt. Vervolgens verwacht men dat erlosgeld wordt gevraagd: de telefoon van het getroffengezin wordt afgetapt en de ouders schrikken iedere keer Dardenne Ik was twaalf 38e:Dardenne Ik was twaalf 24e 03-04-2012 12:56 Pagina 10 dat er gebeld wordt. De politie heeft zelfs mijn vaderverdacht! Intussen brengen de kranten in vette koppenverslag uit van het lopende onderzoek. ‘Sabine onvind-baar’; ‘Zoektocht in Rumillies’; ‘Per helikopter zoekennaar Sabine’; ‘Onderzoek levert niets op’. De rijks-wacht zet een crisisteam in en maakt een telefoon -nummer bekend dat getuigen kunnen bellen, er wordenaanplakbiljetten gedrukt die op muren en tegen winkel-ruiten worden geplakt of op straat worden uitgedeeld.
Ze dreggen in de Schelde, agenten kammen zoalsgebruikelijk de omgeving uit, er wordt een helikopteringezet die over het omringende platteland vliegt, enzelfs schoolkinderen nemen aan het onderzoek deeldoor bosjes en braakliggende terreinen af te speuren.
Honderden automobilisten plakken de opsporingsbe-richten tegen de ruiten van hun auto. Honderdvijftigagenten en honderdzestien soldaten nemen aan dezoektocht deel, zonder resultaat.
Er is tachtig dagen naar me gezocht. De foto van mij als scholiere hing op alle muren van mijn land, en zelfsin het buitenland.
lengte 1,45 meter, mager postuur, blauwe ogen, halflang blond haar. op het moment van haar verdwijning droeg ze zwarte basketbalschoenen met touwzolen, een blauwe spijkerbroek, een wit t-shirt met lange mouwen, een lange rode trui en een blauwe jas. sabine heeft haar identiteitskaart bij zich en haar rugzak van het merk kipling. ze had een bedrag van ongeveer honderd belgische Dardenne Ik was twaalf 38e:Dardenne Ik was twaalf 24e 03-04-2012 12:56 Pagina 11 francs op zak. ze heeft het ouderlijk huis verlaten op haar metallic groene mountainbike van het merk dunlop met op de bagagedrager een rode tas.
ze is voor het laatst gezien op de avenue d’aude- narde in de buurt van het snelwegviaduct, in de richting van doornik, tegen 7.25 uur op de och- als iemand sabine heeft gezien, of over informa- tie beschikt waarmee ze kan worden gevonden, gelieve contact op te nemen met de rijkswacht te doornik of het plaatselijke politiebureau.
Vanaf toen maakte ik deel uit van een treurige reeksjonge en oudere meisjes die in België zijn verdwenen.
Julie Lejeune en Mélissa Russo. Samen verdwenen op An Marchal en Eefje Lambrecks. Samen verdwenen op 23 augustus 1995, zeventien en negentien jaar oud.
Sabine Dardenne. Verdwenen, alleen, op 28 mei Laetitia Delhez. Verdwenen, alleen, op 9 augustus De zes slachtoffers van de zaak die mijn land in rep enroer zou brengen, die als een aardschok door media enpolitiek zou gaan. Nog steeds hebben journalisten uitde hele wereld het over ‘de zaak-Dutroux’ of ‘het mon-ster van België’.
Ik heb die zaak nu zelf verwerkt nadat ik jarenlang over ‘mijn eigen geval’ heb gezwegen, in het vreselijkegezelschap van de meest gehate psychopaat van België.
Dardenne Ik was twaalf 38e:Dardenne Ik was twaalf 24e 03-04-2012 12:56 Pagina 12 Ik ben een van de weinige meisjes die aan dit soort moordenaars hebben kunnen ontsnappen. Ik wilde ditverhaal vertellen, in de hoop dat de mensen in de toe-komst niet langer ‘raar’ naar me kijken en dat niemandme meer vragen stelt. Maar als iets me de moed heeftgegeven verslag te doen van mijn lijdensweg, dan is hetwel de hoop dat hierna geen enkele rechter nog pedofie-len halverwege hun straf vrijlaat vanwege ‘goed gedrag’zonder verdere voorzorgsmaatregelen. Van sommigenheeft men gezegd dat ze toerekeningsvatbaar en intelli-gent zijn. Men stelt dat ze oordeelsbekwaam zijn, endus ontvankelijk voor psychologische behandeling. Diehouding is van een angstaanjagende naïviteit.
Uiteindelijk komt het dus neer op een aantal jaar gevangenis of, in het geval van recidive, levenslang. Dierecidive, die maakt me woedend.
Want er bestaan moderne, geavanceerde technieken waarmee de verplaatsingen van een ‘solitair roofdier’kunnen worden beperkt zodra hij eenmaal is betrapt.
Justitie kan daar gebruik van maken, het is aan de rege-ringen om ertoe te besluiten.
Laten ze het alstublieft in de toekomst niet vergeten.
Op 28 oktober 2004 word ik eenentwintig. De toe- komst ligt op mij te wachten, en ik hoop dat ze einde-lijk rust zal brengen, ook al kun je ‘het onuitwisbareniet uitwissen’.
Dardenne Ik was twaalf 38e:Dardenne Ik was twaalf 24e 03-04-2012 12:56 Pagina 13 Ik was twaalf. Die fiets, daar had ik nooit om gevraagd.
Mijn peetoom had me hem voor mijn plechtige com-munie gegeven, het was het fijnste cadeau dat ik hadgekregen. Hij kwam uit een winkel in Bergen en erwaren er maar een paar van gemaakt – hij had eenserienummer – een Viking Dunlop; er reden er geen dui-zenden van rond. Het was een mooie groene fiets. Hetvoorlicht, dat niet goed werkte, had mijn vader vervan-gen door dat van mijn oude fiets. Hij viel dus goed teherkennen. Ik fietste er nog maar een paar weken meenaar school. Ik had mijn schooltas op mijn rug, en ach-terop had ik een rood zwemtasje. Ik fietste op mijngemak richting school toen de zon nog maar net op was.
Het was op een dinsdag, 28 mei 1996.
Het is niet zo dat je ’s ochtends onderweg naar school bedenkt dat je weleens van je fiets zou kunnen wordengetrokken door een kidnapper die zich in een bestelwa-gen heeft verschanst.
Iedere keer dat ik het de mensen van het onderzoeks- team moest vertellen, en later het hof of een toenma- Dardenne Ik was twaalf 38e:Dardenne Ik was twaalf 24e 03-04-2012 12:56 Pagina 14 lige vriendin, zag ik mezelf daar weer langs die hoge hegfietsen, vijftig meter van de tuin van mijn vriendinnetjevandaan. Ik kan die route blindelings te voet, per autoof per fiets afleggen. Maar dat ene moment en die eneplek staan op een ondraaglijke manier in mijn geheugengegrift.
Op dat moment maakte een monster een einde aan Die ochtend keek mijn vader me na tot ik bij de brug was. Ik heb nog naar hem gezwaaid, waarna ik afsloegnaar school en hij zich ook omdraaide. Op die pleksplitst de weg zich, en ik moest links afslaan, in de rich-ting van het stadion en het zwembad, en daarachter lagde school.
Normaal gesproken deed ik er tien minuten tot een kwartier over om bij school te komen. Het is ongeveertwee tot tweeënhalve kilometer, meer niet. Ik had altwee derde van de weg afgelegd toen ik de Rue du Stadein reed.
Het is een afgelegen straat, op dat tijdstip is het er stil. Het was half acht; ik was rond vijf voor half achtvan huis vertrokken. Vaak stond mijn vriendinnetjeDavina voor haar huis op me te wachten, de deur vanhun garage kwam uit op die straat. Dan zag ze me van-uit de tuin aankomen en fietsten we het laatste stuksamen, met in ons kielzog haar broertje, dat ze onderhaar hoede had.
Als ik langsfietste en haar niet zag staan, reed ik alleen verder en kwamen we elkaar op school weertegen. Ik dacht in zo’n geval: haar moeder heeft vandaagbesloten haar met de auto te brengen, of ze is al vertrok- Dardenne Ik was twaalf 38e:Dardenne Ik was twaalf 24e 03-04-2012 12:56 Pagina 15 ken, of ze is nog niet klaar. Maar omdat ik anders mijnfiets moest neerzetten, wat me een paar minutenkostte, reed ik in zo’n geval door, dat was een stilzwij-gende afspraak tussen ons beiden.
Die dag zag ik al vanuit de verte dat ze er niet was, en dus besloot ik door te fietsen, de verlaten straat af, langsde dichte en vrij hoge heg. Aangezien daar naast de rij-weg weinig ruimte is, reed ik in het midden, en als ikeen auto achter me hoorde stuurde ik naar rechts.
Ik vond het prettig om vroeg op school te zijn en rus- tig mijn fiets te kunnen wegzetten. Het schooljaar wasbijna afgelopen – mijn eerste jaar op de middelbareschool. Ik wist me er behoorlijk te redden, maar vanwiskunde snapte ik geen bal, en mijn moeder verweetme dat regelmatig: ‘Nu heb je al wéér een onvoldoende!’ Meestal haalde ik dan mijn schouders op en ging ervandoor om te spelen in mijn hut naast de tuin, of bijvriendinnetjes. Er werd gezegd dat ik een ‘grote mond’had, maar zolang ik mijn gang kon gaan liet me datonverschillig. In feite was mijn grote mond mijn bestevriend, en dat is nog steeds zo.
Het was natuurlijk niet zo dat al die gedachten die ochtend, dinsdag 28 mei 1996, door mijn hoofd speel-den. Ik weet niet eens meer of ik überhaupt ergens aandacht. Ik reed langzaam, de Rue du Stade was smal enrustig maar ook donker, en erachter lag het voetbalsta-dion.
Ik hoorde een auto, waarop ik rechts ging rijden. Ik was vijf meter van de garage van mijn vriendinnetje ver-wijderd, vlak bij de heg. Achter die heg staat een huis.
Als iemand achter het raam had gestaan, of in zijn tuin, Dardenne Ik was twaalf 38e:Dardenne Ik was twaalf 24e 03-04-2012 12:56 Pagina 16 dan had hij alles kunnen zien. Maar er was niemand,het was te vroeg en nog een beetje donker. Als Davinadie dag op me had staan wachten zou er misschien nietsgebeurd zijn. Als er zoals wel vaker een groepje leerlin-gen had gefietst dat de Rue du Stade nam om sneller bijschool te zijn, dan zou er een groot aantal getuigen zijngeweest.
Maar ik zag helemaal niemand. Ik was vroeger dan Het was een volledig doorgeroeste bestelauto, zo’n busje dat tot camper is omgebouwd, drie stoelen vooren een bedbank achterin. Het zicht door de ruiten werdbelemmerd door vreselijke geel-bruine gordijntjes enhonderden stickers. Als ik met mama op straat hadgelopen en zoiets zag rijden, zou ik lachend tegen haarhebben gezegd: ‘Moet je kijken, wat een rammelenderoestbak, de knalpijp valt er bijna af en die motor klinktniet best.’ Ik had genoeg tijd om te horen hoe het naast me kwam rijden, dat verschrikkelijke busje, en, even later,om het te zien. De zijdeur was opengeschoven. Er hingéén man uit en een ander reed. Ik weet niet wat er pre-cies is gebeurd, want ik sloot instinctief mijn ogen nogvoordat ik bang werd. Ik voelde hoe ik in een fractie vaneen seconde van mijn fiets werd getrokken, ik werddomweg uit de lucht geplukt, met één hand tegen mijnmond gedrukt en de andere over mijn ogen. Mijn voetbleef even achter het zadel haken, maar alleen mijnfiets is gevallen. In een oogwenk was ik in het busjegetrokken, waarna de man mijn rugzak losrukte.
Dat soort dingen zie je alleen in films: de beelden Dardenne Ik was twaalf 38e:Dardenne Ik was twaalf 24e 03-04-2012 12:56 Pagina 17 gaan zo snel dat het is gebeurd voor je er erg in hebt.
Toen ik het lang daarna aan Davina vertelde, vroeg ze me: ‘Maar kon je dan niets doen? Kon je je niet verzet-ten?’ Ik was aan het fietsen en lag hup in het busje! Ach- teraf bleek dat ze me al een week in de gaten hielden,als een stel jagers. Natuurlijk heb ik geprobeerd me teverzetten, maar ik was geen partij voor hen. Twaalf jaar,ik zag eruit als tien, één meter vijfenveertig en drieën-dertig kilo. Ik was zó iel, zó petieterig dat de ouderekinderen op school me vaak plagend vroegen: ‘Hè?Weet je zeker dat je al in de brugklas zit?’ Nadat ik meteen in een deken was gewikkeld ver- scheen er een hand die met geweld pillen in mijn mondwilde duwen, waarop ik meteen begon te krijsen en deman, die over me heen hing, begon te foeteren: ‘Hou jemond! Er gebeurt niets!’ Ik vuurde meteen allerlei vragen op die smeerlap af.
‘Wie bent u? Wat wilt u? Wat doe ik hier? En mijn fiets,waar is die? Maar ik moet naar school. Wie bent u?Laat me los! Ik ga naar school! Wat wilt u?’ Ik geloof dat ik hem meteen vanaf het begin heb ‘overvoerd’ met vragen, en ik haat het om geen ant-woord te krijgen. Nog steeds word ik boos als een vraagniet meteen beantwoord wordt, en ik bijt me net zolangvast tot ik weet wat ik weten wil. Ik neem aan dat ikinstinctief begon te krijsen, terwijl ik van angst bijnageen adem meer kreeg. Dat moment was misschien hetheftigste van heel mijn leven, zo onverwacht en zoangstaanjagend dat ik als verlamd was. Ik was net ineen fractie van een seconde uit de buitenwereld ver - Dardenne Ik was twaalf 38e:Dardenne Ik was twaalf 24e 03-04-2012 12:56 Pagina 18 dwenen, en hoewel ik dat niet zozeer besefte – over-rompeld als ik was door de snelheid waarmee allesgebeurde – greep de angst me bij de keel bij de aanblikvan de zwarte ogen van die onbekende man en de handdie me het zwijgen wilde opleggen. Het geluid van demotor, het rare accent van die kerel, de stinkendedeken die me gevangen hield, het was vreselijk.
Ik merkte dat de chauffeur een seconde of tien uit de stilstaande wagen stapte. ‘Schiet op! Pak die fiets! Ver-geet de tas niet! Rijden!’ Mijn fiets werd achterin gegooid, naast mij, en mijn Mij naar binnen sleuren, het geschreeuw over en weer, het pakken van mijn spullen – dat alles heeft min-stens een minuut geduurd.
Ik werd meteen agressief van die idioot: hij zag er goor uit, had angstaanjagende ogen, vet, plat haar alsofer frituurvet in zat, een belachelijke snor. Mijn eersteindruk? Ik zei bij mezelf: wat is dat voor een viezerd,voor een ploert? Ik vertrouw hem voor geen cent.
Ik probeerde me nog steeds los te rukken, ik gilde van angst en woede en dat vond hij maar niets.
‘Hou je kop!’Ik kon in feite niets beginnen. Ik zat onder die deken vastgedrukt tegen een oud matras in het midden vanhet busje, ik zag de bestuurder van achteren boven dezitting en de hoofdsteun uitsteken. Die hield zich stil.
In vergelijking met de ander vond ik hem nogal klein. Ikdacht: wat een schrielhannes, dat is natuurlijk het suk-keltje dat doet wat die grote hem vraagt. Jong, en metdonker haar. Een zwart jack, een armoedige pet met een Dardenne Ik was twaalf 38e:Dardenne Ik was twaalf 24e 03-04-2012 12:56 Pagina 19 embleem erop, behoorlijk fout. Alles klopte: de genie-pige bestuurder, het verrotte busje, de ranzige ploert. Ikvroeg me af wat ze van me wilden. Ik heb er geenseconde aan gedacht dat ik werd ontvoerd door eensadist. Als die kerel me met een hand vol snoep hadstaan opwachten bij de uitgang van school, dan mis-schien wel. Op dat moment was het enige wat doormijn hoofd speelde dat die twee ‘goorlappen’ me ietswilden aandoen. Dat leek me duidelijk, aangezien zeme zo hardhandig van mijn fiets hadden gesleurd. Maarwat precies, dat wist ik niet. Het was me een raadsel.
De eerste keer dat hij pillen in mijn mond duwde heb ik ze uitgespuugd, een stuk of vier, vijf. Ik verstopte zeonder het smerige matras, waarna hij een zakdoek metiets erop tegen mijn neus drukte, een soort ether, datachteraf vloeibare Haldol blijkt te zijn geweest, enomdat ik nog altijd gilde, begon hij te dreigen: ‘Als je zodoorgaat.’ Ik leidde uit zijn gebaren en duistere blik af dat ik dan klappen zou krijgen, dus ik zei bij mezelf: denk na. Alsje blijft gillen krijg je een klap, wat het alleen maar ergermaakt. Je moet rustig worden, hem laten weten dat jegehoorzaam zult zijn. Als je je rustig houdt vertelt hijmisschien wat hij met je van plan is, waarom hij je nietnaar school laat gaan.
Hoe dan ook: ik werd suf en ik geloof dat ik een paar minuten buiten westen ben geweest, maar naar zijn zinwas dat te kort. Dus dwong hij me twee tabletten in tenemen met wat cola die hij in mijn keel goot, maaromdat ik de capsules niet weg kreeg en begon te kok-halzen, vroeg ik om meer cola.

Source: http://www.e-bookweb.nl/1ehoofdstuk/9789049952846_h1.pdf